Ze względu na charakter i budowę odróżnia się konie gorącokrwiste oraz zimnokrwiste. Te pierwsze mają lekką budowę oraz są zwinne oraz prędkie. Używa się ich do zawodów sportowych, jazdy rekreacyjnej, wyścigów. Przykładem konia gorącokrwistego będzie koń rasy arabskiej. Gorącokrwiste rumaki są energiczne, jakkolwiek mają również delikatniejszą sierść, prawidłowo sprawdzają się w płonącym klimacie. Są to konie niezwykle fantastyczne. Konie zimnokrwiste są spokojniejsze, zdecydowanie mniej ruchliwe. Są też o wiele silniejsze oraz masywniejsze niż konie gorącokrwiste.
Są duże. Te konie wykorzystane są do cięższych prac rolniczych czy transportowych. Nie są szybkie i nie muszą być – pracują z reguły w stępie. Konie zimnokrwiste są na tyle masywne, że w pewnych sytuacjach przypominają kuce, mają dużo cech tych krępych koni – do jazdy na nich należałoby posiadać koszulki jeździeckie. Typowym koniem zimnokrwistym jest ciężki oraz wytrzymały perszeron. Uważa się, iż konie zimnokrwiste pochodzą z leśnych koni z północnej Europy, inaczej zwierząt, jakie przeżyły epokę lodowcową. Mają w związku z tym tęgą sierść. Co przyciągające, w średniowieczu to naturalnie te ciężkie, choć nieduże konie były wierzchowcami rycerzy i stawały z nimi do boju.
Konie zimnokrwiste nie wyglądają tak wdzięcznie, jak te gorącokrwiste, ale za to lepiej sprawdzają się w hipoterapii. Koń zimnokrwisty ni wygra wyścigu, jednakowoż za to pociągnie za sobą wóz. Są także konie srokate, inaczej takie, które mają znaczące oraz nieregularne białe plamy (białe włosy) na różowej skórze. Pomiędzy nimi są kolosalne płaty innego koloru na czarnej skórze. Częste w baśniach i powieściach są konie kare. Czyli po prostu są czarne, od ogona po grzywę.